Anticlimax bij de kaakchirurg

(Column origineel geschreven voor een nieuwsbrief)

De afspraak stond al twee weken en alle rampscenario’s hadden zich al afgespeeld in mijn hoofd. Ik zou flauwvallen in de wachtkamer, de verdoving zou niet werken, ik zou in blinde paniek de kaakchirurg bijten en uiteraard een zeldzame infectie aan dit alles overhouden… Het was dinsdag 20 mei 2014 en mijn verstandskiezen gingen eruit.

Een voorbereid mens telt voor twee dacht ik. Ik zou zorgen voor voldoende rust, vloeibaar eten en genoeg pijnstillers voor erna. Ik had iedereen ook al medegedeeld dat ik vast en zeker heel zielig zou zijn die dagen erna; dat was immers vorige keer ook zo.

Bij de kaakchirurg werd er als eerste een röntgenfoto gemaakt van mijn gebit, en dit is niet het soort foto dat men op facebook wil uploaden. De gevreesde verstandskiezen lagen schuin tegen de andere kiezen aan; het zag er toch echt niet goed uit vond ik. Ik zat in een klein kamertje op de tandartsstoel te wachten tot de chirurg zou komen om mij plat te spuiten.

De arts kwam binnen en wierp een korte blik op de foto en toen een korte blik in mijn mond.

“Ik doe het niet”, zei hij. “Wat niet?” vroeg ik. “Ik haal ze er niet uit”. En hij lichtte nog even toe wat ik allemaal aan de behandeling zou kunnen overhouden, terwijl de kiezen nu lekker veilig verstopt lagen onder het tandvlees waar ze geen kwaad konden doen. Ik mag ze mijn leven lang houden.

Achteraf zat ik met mijn moeder in het restaurant van het ziekenhuis nog een beetje duf voor me uit te staren; de premedicatie die ik die ochtend had ingenomen deed zijn werk in ieder geval prima. Ik had gepland om die middag mokkend op de bank door te brengen met brintapap en vanillevla, en ik was bijna teleurgesteld dat ik nu geen reden meer had om dat te doen. 

Toevoeging voor bij dit blog:

Vreemd genoeg heb ik eigenlijk geen opluchting gevoeld toen bleek dat mijn verstandskiezen er niet uit hoefden. Ik was eerder teleurgesteld omdat ik er helemaal klaar voor was en me zo goed had voorbereid! Mijn planning voor de rest van de dag (en de dag erna) was in de war gelopen en daar hou ik niet van. Ik realiseerde me dat ik er (onbewust) naar had uitgekeken dat ik even geen verantwoordelijkheden meer op me zou kunnen nemen. Ik zou een reden gehad hebben om 'dingen te laten vallen'. Nu moest ik gelijk het dagelijkse leven weer oppakken en de daarbij horende stress overviel me toch een beetje.