Ik ben een plichtsgetrouw mens. Als je met mij een
afspraak maakt kun je er vanuit gaan dat ik kom opdagen of dat ik op tijd afzeg
als ik toch verhinderd ben. Ik heb sterke loyaliteitsgevoelens naar de mensen
met wie ik op één of andere manier verbonden ben, en als anderen mij
verantwoordelijkheden geven zal ik tot het uiterste gaan om mijn plichten te
vervullen. Niet iedereen staat op dezelfde manier in het leven als ik en dat
zorgt soms voor verwarring en verbaasde gevoelens van mijn kant.
Als er iets geregeld moet worden voor een groep mensen
dan ben ik vrij vaak één van degenen die het initiatief neemt en de organisatie op
zich neemt. Ik beleef plezier aan organiseren omdat het mij controle geeft over
wat er gaat gebeuren, omdat ik creatief mag zijn, en omdat ik dan zeker weet
dat alles goed gebeurt. De keerzijde ervan is dat de
verantwoordelijkheid me door mijn perfectionisme ook veel stress oplevert.
Nu lijkt het er weleens op dat anderen het best makkelijk
vinden dat ik dingen vaak regel en daarom wat meer achterover leunen en blijven
hangen in passiviteit terwijl ik me om van alles druk loop te maken (en dat
ligt natuurlijk ook aan mij, omdat ik mezelf vaak aangeboden heb). De laatste
tijd drukken mijn verantwoordelijkheden zwaar op mijn schouders, en ervaar
ik het als ergerlijk dat het soms lijkt of mensen de moeite die ik doe
voor lief nemen. Het is nu bijna vakantie en ik had een plan… Ik ga zelf ook eens
achterover leunen en kijken wat er gebeurt. Voorlopig neem ik geen nieuwe
organisatorische taken op me en ga ik niet meer achter jan en alleman aanzitten
om iets geregeld te krijgen. Het is voor mij een uitdaging om de controle los
te laten, maar het zal me hopelijk ook stress gaan besparen. In plaats van naar
de mensen toe te gaan, laat ik ze nu naar mij toe komen.
Dit besluit heb ik afgelopen maandag genomen en woensdag kon ik het
gelijk in de praktijk brengen. Een paar studiegenoten wilden iets regelen voor
het volgende schooljaar en iemand draaide zich naar me toe met de vraag of ik dan
tegen het einde van de vakantie de groep wilde mailen om het op te zetten. Ik
gaf haar een vriendelijk, maar duidelijk ‘nee’. Geen uitleg, geen verantwoording,
gewoon ‘nee’. En het was geen probleem, en het voelde goed.
Ik voel eigenlijk al een tijdje een soort boosheid naar ‘de wereld’
wanneer het op mijn organisatorische taken aankomt en ik weet niet of dat
terecht is. Heb ik misschien te veel verwacht van de mensen voor wie ik dingen
geregeld heb? Dat ze uit zichzelf zouden helpen, mee zouden doen en zouden
waarderen dat ik mijn best deed? Misschien had ik beter moeten communiceren
over de moeite die het me eigenlijk kost om dingen op te zetten, want ik weet hoe
goed ik ben in het verbergen van mijn minder sterke kanten.
Het wordt hoe dan ook een uitdaging voor mij, en mogelijk
ook voor de groepen mensen voor wie ik vaak de initiatiefnemer was. Laat ik dus de komende tijd nog wat
verder achterover leunen en als observator gaan toekijken wat er allemaal (niet) gaat gebeuren als ik niets regel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten