Ik kan goed denken, maar op emotioneel gebied lijk ik
soms ontzettend dom. Mijn verstand weet het allemaal wel, maar met mijn gevoel
valt nauwelijks te redeneren. Als ik in een bepaalde gemoedstoestand zit dan kan het
voor mij zijn alsof dat altijd zo geweest is en ook altijd zo zal zijn. Ik zie
niet verder dan het hier en nu. Het is alsof ik telkens een andere kleur bril op zet.
Mijn gehele waarneming wordt beïnvloed door de kleur van die bril. Dit is nu mijn wereld, want het is alles wat ik zie. Dat ik gisteren nog een andere bril op had
en dat ik de afgelopen tijd al ontelbare keren van bril ben gewisseld ben ik
vergeten. Ergens weet ik het wel, verstandelijk, maar als ik het niet voel dan
weet ik het niet echt.
Zo verlies ik keer op keer mijn overzicht en altijd trap
ik er weer in. Dit keer zal het écht zo blijven, het komt nooit meer goed en er
is geen verandering meer mogelijk. En elke keer komt het gevoel van verbazing
weer wanneer de bril van mijn gezicht af is gevallen. ‘Dacht ik dit echt
gisteren? Heb ik dit vanochtend geschreven? Hoe kon ik die dingen geloven?’ Zodra ik
weer in staat ben om verder te zien lijkt dat wat er net was
ontzettend onlogisch. Ik kan mijn (negatieve) emoties slechter verdragen dan de meeste mensen omdat ze zo allesomvattend zijn.
Ik heb ook veel moeite met het zien van mijzelf als een
geheel. Gisteren vond ik nog dat ik goed ben in het nakomen van mijn
verplichtingen, maar vandaag heb ik iemand's bericht niet beantwoord, dus nu ben ik
dat niet meer. 'Ik ben zo negatief, ik loop altijd maar te zeuren en ik kom tot
niks'. Gisteren ben ik de hele dag goed bezig geweest, maar ja, het is nu vandaag.
Ik zie mezelf in stukjes en kan wel van het ene stukje naar het andere
springen, maar alles tegelijk zien lukt niet echt.
Niet vreemd dat ik de diagnose Borderline Persoonlijkheidsstoornis heb gekregen toen ik voor het eerst met de hulpverlening in aanraking kwam. Stemmingswisselingen en een instabiel zelfbeeld horen bij de criteria voor de diagnose Borderline.
Het is echter ook goed vanuit autisme te verklaren. Je zou kunnen zeggen dat ik mezelf in details verlies, in delen van mezelf en in emoties. Ik zie het geheel niet en daarom kunnen mijn stemmingen zo intens zijn en me tot wanhoop drijven. Een
emotie is makkelijker te verdragen wanneer je weet dat deze tijdelijk is. Als
ik ergens midden in zit lijkt de tijd niet meer te bestaan.
6 opmerkingen:
Heel interessant en herkenbaar wat je schrijft! Voor mij ook de reden waarom een behandeling een soort overkoepelend kader moet hebben, een structuur, een manier van naar dingen kijken. Dan kan ik alle "losse" dingen die ik voel een meemaak plaatsen in dat grotere geheel. Anders voel ik me stuurloos (had ook PS diagnose, nu ook ASS (erbij)...
Beste Lin,
Ik lees deze blog via Barbara Siebelink. Ik heb zelf de diagnose PS met borderline trekken en mijn zoon heeft autisme en een verstandelijke beperking. Hoe jij het beschrijft lijkt het alsof ik ook Asperger zou moeten hebben. Ik twijfel al een hele poos. Hoe ben jij ertoe gekomen om ook de diagnose Asperger te laten stellen? Groeten Barbara
"Anoniem", bedankt voor de reactie! Ik heb ook het liefste een duidelijke structuur in een behandeling. Het geeft wat voorspelbaarheid als je weet waar je naartoe werkt. Op de structuur kun je dan terugvallen als je het overzicht kwijt bent. Ook fijn trouwens als andere mensen je eens in de zoveel tijd kunnen wijzen op het grote geheel. Geeft weer een 'o ja!' gevoel.
Hoi Barbara/anoniem, het komt best vaak voor dat vrouwen met ASS eerst een PS diagnose hebben gehad. Autisme en een PS tegelijk kan natuurlijk ook. Ik ben zelf niet op het idee gekomen om me te laten testen op Asperger, maar had destijds een psychiater die toevallig gespecialiseerd was in ADHD en autisme bij volwassenen. Ik kwam een lijst met kenmerken van ADD tegen op internet en herkende me daarin. Toen heb ik gevraagd om een onderzoek naar ADD. Maar na het zien van de lijst met punten die ik herkende wilde ze me testen op autisme i.p.v. ADHD. En daar kwam dus Asperger uit (ADD sloot ze uit). Succes met alles, ook met eventuele onderzoeken!
Herkenkbaar. Vooral dat niet verder zien dan het hier en nu. Ik mis vaak de rode draad in mijn leven. Een constante factor. Misschien wel saai maar wel een houvast. Nu is het vaak hollen achter de nieuwste obsessie die ik heb, me omwentelen in maffe onrealistische gedachtes die me afleiden van wat echt belangrijk is. Het probleem is echter, dat ik vaak niet weet wat belangrijk is.
@Autipilot - Ik heb ook altijd van die interesses/obsessies waar een tijdje al mijn aandacht naartoe gaat. Door ons detaildenken is het blijven zien van de rode draad erg lastig.
Een reactie posten