De tijd vliegt
Sinds mijn laatste stukje is er alweer bijna een jaar verstreken. Het is niet dat ik geen inspiratie of zin heb gehad om te schrijven, maar toch was er altijd wel een reden om het niet te doen. Mijn vorige stukje over autisme en stigma kreeg onverwacht veel aandacht en werd vrolijk rond getwitterd, gefacebookt en gedeeld. Hartstikke leuk! Bedankt aan iedereen die mijn stukje heeft gelezen en heeft geholpen het bekender te maken. Stichting Samen Sterk Zonder Stigma heeft het op haar site gepubliceerd en ook daar kreeg ik weer veel reacties en likes op. Wow! En toen werd ik overvallen door een gevoel van faalangst. Ik had blijkbaar iets goeds geschreven en vanaf nu zou de standaard heel hoog liggen. Ik kon mensen nu niet ineens teleur gaan stellen met een lage kwaliteit van schrijven. Ik ging terug lezen in mijn blog en vond veel dingen die ik las stom en slecht. Die dingen zou ik dan maar moeten editen of verwijderen, maar dan zou het ook weer niet goed genoeg zijn. Uiteindelijk ben ik gewoon maar uitgelogd bij Blogspot en heb ik niet meer naar mijn blog gekeken of de reacties gecheckt die erop binnen kwamen. En zo vervloog er bijna een jaar.
Vandaag heb ik voor het eerst weer ingelogd op mijn lindervlinder account. Ik mis het schrijven en heb me voorgenomen me niet meer te laten weerhouden door angst en perfectionisme. Ik schrijf het best als ik in een soort creatieve flow kom en niet te veel nadenk. Meestal edit ik daarna wat ik geschreven heb en dat proces duurt vaak langer dan het schrijven zelf. Taal begint dan meer als wiskunde te voelen. En laat ik nou een hekel hebben aan wiskunde. Vanaf nu ga ik dus wat minder in die strenge editor rol proberen te zitten en meer in de creatieve rol. Spellingsfouten, who cares! (Daar geef ik wel veel om maar laten we het niet te klinisch maken).
Coming Aut
In mijn laatste blogstukje was ik bezig met overwegen of ik een soort "Coming Aut" zou doen op Facebook. Ik was er klaar mee om geheimzinnig te doen over mezelf en wilde me niet langer schamen voor een diagnose. Daarnaast hoopte ik anderen te inspireren ook zichzelf te zijn.
Ik ben op Wereld Autisme Dag uit de autismekast gekropen met een paar grappige plaatjes op mijn Facebook tijdlijn. "Keep calm, I have Asperger", "Assburgers? What's that?" en dat soort dingen (mijn persoonlijke favoriet is nog altijd "I do not look 'Autistic' and you do not look ignorant. Yet here we are"). Ik heb zelf dus geen 'coole statements' gemaakt maar liet de plaatjes het werk voor me doen. Mijn post heeft alleen maar positieve en aanmoedigende reacties gekregen. Mensen vonden het vooral heel gaaf dat ik het gedaan had. Ik was ondertussen ook niet bang meer, het kon me niet meer schelen. Als iemand niet meer bevriend met me wilde zijn om een diagnose dan zouden ze mijn vriendschap ook niet waard zijn. Na deze Coming Aut ben ik ook in mijn dagelijks leven veel opener geworden over mezelf, mijn verleden en mijn autismediagnose. Ik ben veel accepterender geworden naar mezelf en voel me sterker. Mijn angst voor afwijzing door openheid bleek niet terecht. Nooit eerder heb ik in een jaar tijd zoveel leuke mensen leren kennen en nieuwe vriendschappen opgedaan als in het afgelopen jaar. Als je tevreden bent met jezelf trekt dat andere mensen ook aan.
Wat eigenlijk nog het leukste aan de Wereld Autisme Dag van vorig jaar was, waren de andere Coming Auts die ik die dag in mijn tijdlijn voorbij heb zien komen. Allemaal sterke mensen die in het dagelijks leven hard werken en niet altijd open durven of willen zijn over hun psychische problemen. Zij zijn die dag naar buiten getreden en voor zichzelf gaan staan. Zij (wij) hebben die dag aan een grote groep mensen laten zien dat mensen met autisme ook normaal zijn en dat er niks mis is met het hebben van een diagnose.
